Een laatste knuffel, een laatste keer gedag

1 juni 2020

Lieve papa, 

Het is inmiddels een jaar geleden dat ik naar Australië vertrok. Het begin van een groot avontuur maar steeds overschaduwd met het verdriet en het gemis. 

Het is niet alleen een jaar geleden dat ik vertrok. Maar ook een jaar geleden dat ik je voor het laatst zag, een laatste knuffel, een laatste keer gedag. 

Ik denk dat ik je voor ik ging alles heb gezegd en wat ik niet gezegd heb, heb ik aan je geschreven in een brief. Maar toch blijft het voelen als een boek met een open eind, wellicht met een vervolg of een trilogy. 

Ik heb gezegd dat ik van je hou, gaf je een knuffel en zei gedag en beiden wisten we misschien wel dat het voor het laatst was. Maar hoe hard is de waarheid dan als dit ook daadwerkelijk waar blijft te zijn. Op het moment daar is het makkelijk om te zeggen het is goed zo. Dat is ook wat ik je in mijn brief verteld hebt. En ik zou met alle liefde willen zeggen dat dit waar was. 

Natuurlijk was het niet goed zo! Toen ik schreef het is goed zo, wacht niet op mij meende ik wat ik schreef want het feit dat jij niet meer zo lijden dan nodig stond boven alles. Maar natuurlijk was het niet goed. 

Ik sta nog steeds achter mijn keuze en mijn woorden maar dat betekent niet altijd dat het makkelijk is, maar voor wie is dat wel. Afscheid nemen is één van de moeilijkste dingen die we in ons leven moeten doen. 

Wat me het meeste pijn deed is dat je in 3 weken zo snel achteruit ging dat we elkaar nauwelijks gesproken hebben in die tijd. Een paar berichtjes om elkaar te laten weten dat we aan elkaar denken en een belletje dat was het dan. Dat belletje was het moeilijkst van alles. Je wilt zoveel zeggen maar op het moment daar komen de woorden niet naar buiten. Daarnaast ging dat laatste belletje heel moeizaam omdat je gehoor zo erg was aangetast door de chemo dus het bleef bij een korte “ik hou van jou”. 

Je laatste appje kreeg ik 22 juni 00:51 Australische tijd (21 juni 16.51 Nederlandse tijd) waarin je me schreef; “We houden contact”, en stiekem wacht ik nog steeds. 

Soms beeld ik me onbewust in dat als ik thuis komt je daar gewoon vertrouwd op je vaste plekje aan de keukentafel zit te wachten. En dan wacht ik even, geniet van dat gevoel totdat ik mezelf knijp om weer terug te komen in de werkelijkheid waar dit slechts een droom is. Gevolgd door groot verdriet want zoals je de meeste dromen zelf kan laten uitkomen is deze droom slechts bedrog. Je eigen fantasie die een spelletje met je speelt om maar heel even uit de werkelijkheid te ontsnappen. 

Zou ik willen dat ik het anders had gedaan? Stiekem misschien soms wel! Maar het had niets uitgemaakt, niets veranderd. 
En wat ik mezelf dan vooral vertel is dat ik het geluk heb om jou te herinneren als jij, op je vaste plekje aan de keukentafel, wachtend, misschien wel op mij. Ik heb het lichtje in je ogen zien doven, maar nooit uit zien gaan. En ja op de momenten dat ik me afvraag had ik het anders willen doen hou ik me hier aan vast, dat ik me je herinner zoals jij was. 

Al had ik je duizend keer opnieuw gedag kunnen zeggen ik zal altijd blijven verlangen naar die ene keer meer. 

Lieve papa het is een jaar geleden dat ik je voor het laatst zag, een laatste knuffel, een laatste keer gedag. 

Ik hou van je.