Een reis door de keuzes die me in Australië brachten.

Ik kreeg vandaag een herinnering op Facebook waarin ik aankondigde dat ik naar Australië  zou gaan. Over 140 dagen is het dan ook een jaar geleden dat ik aan dit avontuur begon. En het voelt als een goed moment jullie eens mee te nemen naar mijn weg daar naar toe. 

Zoals velen van jullie weten ben ik altijd aan het zoeken wat ik nou eigenlijk wil. Paardenhouderij? Ja en Nee. Een sportopleiding dan maar.... erg uitdagend en dat gaf een hoop nieuwe uitdagingen, hobby's en keuzes. PABO dan? Goed idee voor mijn toekomst maar niet mijn bestemming

Mijn hart ligt bij de paarden en dat zal nooit veranderen. Ik hou van het werken met en voor paarden en rijden geeft me een gevoel van vrijheid, een moment waar mijn gedachten even verdwijnen, vertrouwd en veilig. 

Het grootste deel van mijn leven speelde daar al af en al mijn huidige vrienden ken ik van de paarden toch zocht ik altijd naar iets "buiten" de paarden. Voornamelijk om mijn horizon breed te houden. 

Een sportopleiding was de volgende stap. Een opleiding die me enorm heeft laten groeien als mens en me vele obstakels heeft laten overwinnen. Het bracht me snowboarden, een andere sport die me het gevoel van vrijheid geeft. Deze opleiding plaatste me voor vele keuzes. Een seizoen in Oostenrijk? Gaaf! Maar nee ik heb een paard en daar ga ik voor. Dus dan maar een compromis en een paar weekjes. Een zomer werken op "summercamps" in Amerika? Nee! Paard komt eerst. 

Zo zijn er meerdere momenten geweest waar ik een keuze heb moeten maken. En natuurlijk was er nog de optie om wel te gaan en de zorg tijdelijk uit handen te geven maar dat is voor mij nooit een optie geweest. Het was alles of niets. Ik hou niet van half werk.

Na verschillende baantjes in de paarden, horeca en bij SnowWorld zocht ik toch naar wat meer stabiliteit en een toekomst. 

Ik genoot van het lesgeven. Dat wilde ik niet opgeven dus een studie als docent. En eigenlijk waren er 2 opties. Gymdocent  of schooljuf. Aangezien ik tijdens de sportopleiding al tegen wat blessures aanliep en me niet aangetrokken voel tot lesgeven in een gymzaal werd het de PABO. En ik kwam er al snel achter dat lesgeven "binnen" in een lokaal niets voor mij is. 

Toch maar weer de horeca in naast Snowworld en zoeken wat de volgende stap is. Wat nu? Lesgeven is wat ik doe, daar ben ik goed in, dat vind ik leuk. Dus besloot ik te starten met de ORUN cursus. 

Ook dat ging niet zonder vallen of opstaan. Eerst paard niet goed en een vervanger was nog niet zo makkelijk te vinden en vervolgens scheurde ik mijn kruisband af. Na een aangepast programma en een jaar later dan gepland certificaat dan toch op zak. En nu?

Helaas herstelde mijn topper Zinedine niet genoeg en moest ik afscheidt van hem nemen. Dit was weer een moment om een keuze te maken. Omdat ik tijdens mijn sportopleiding altijd voor de paarden had gekozen was het idee er altijd om na Zinedine een jaar te gaan reizen, en dit is ook wat mijn vader ook graag voor mij wilde. En hij probeerde me die kant op te adviseren. Maar nee ik had andere plannen. 

Het afscheid van Zinedine kwam te snel en "semi" onverwacht. Ik had dacht dat er meer tijd was, maar dat was er niet. Dit liet me met een onvoldaan gevoel achter. Ik had het gevoel dat ik juist een stap aan het maken was in mijn rijden en ik wilde meer leren, beter worden. Dus al heel snel was daar een nieuw paard, Terry. 

Terry heeft me een heleboel geleerd als ruiter en ondanks dat ik super gek van der was/ben heeft het me nooit "echt" gebracht waar ik naar opzoek was.

Inmiddels 26/27 jaar nog steeds de eindjes aan elkaar knopend maar eerlijk is eerlijk ik had plezier in mijn werk en vrije tijd. En ik was heel flexible met mijn tijd indelen. Daarin prijsde ik mezelf altijd rijk. 

Toen kwam Aletta. Fiona was zwanger en ze zocht iemand om wat uren over te nemen. En dat groeide uit tot een vast "partime" contract en een superfijne  samenwerking. Ik hield er nog steeds een baantje naast want de afwisseling werkte voor mij. Het gaf me een bepaalde vrijheid en voorkwam dat ik in een sleur kwam en verveeld raakte. Het hield me fris. 

Deze zekerheid had me de mogelijkheid om een huisje te huren en al snel was het huisje te leeg dus kwam er een maatje, Blacky. Hij bracht me zoveel geluk en maakte mijn leven op dat moment compleet. Hij gaf me ook een hoop stress. Aan het begin door te verdwijnen en op jacht te gaan, niet uit te kijken voor paarden en auto's maar dit alles wende al snel en hij werd de perfecte "stal" en huis hond. Actief buiten en relaxt binnen. Tot de zorgen om zijn gezondheid begonnen.

In tussentijd gestopt in de horeca en de zomer en winter afwisselend Snowworld en Outdoor Valley en het laatste jaar alleen nog Outdoor valley waar ik ook weer een super goede tijd had. 

Maar was dit genoeg? op dat moment wel. Ik was gesetteld, had mijn zaakjes op orde, was gelukkig en leefde mijn leven.

Maar goed ik zou Nicole niet zijn als de twijfel niet zou toeslaan. Als dingen op zijn plaats beginnen te vallen ga ik op één of andere manier toch weer opzoek naar meer. En de vraag kwam weer op waar wil ik met mijn toekomst naar toe? Ik wilde nog steeds reizen maar hoe? Ik had een huis, een hond en een paard, weinig centjes. Dat paste niet in het plaatje! Wat had de toekomst dan voor mijn in petto? 

Tot de dag na kerst vorig jaar. 

Blacky ging hard achteruit en we struggelde om een behandelplan te vinden. De avond na kerst kreeg hij een "aanval" . Ik paniek niet snel, maar dit moment wel. Met spoed met mama en Blacky naar de dierenarts. Het zag er niet goed uit. Zijn nieren gaven het op en hij was zichzelf aan het vergiftigen dus het was tijd om een keuze te maken. Ik denk dat dit het lastigste is wat ik ooit heb moeten doen. 

Na een week lang mezelf ellendig te hebben gevoeld en de meeste tijd thuis met mijn gedachten en junkfood door te hebben gebracht voelde het dat het tijd was voor verandering. 

Op een ochtend in januari apte ik mama dat ik later die dag zou langskomen en wat wou bespreken/overleggen. Bij de tijd dat ik aan de keukentafel bij papa en mama arriveerde was het idee omgeslagen  in een plan. Ik ga naar Australië,  dit is het moment. 

Ik had het wellicht iets subtieler kunnen brengen, sorry pap en mam. ❤

Is het om mezelf te vinden? Nee, maar wellicht helpt het mijn pad te vinden. 

Het is iets wat ik al heel lang wil doen maar het juiste moment was nooit daar en zal er ook nooit zijn. Het was wederom een keuze.

En ja dat was eng! Paard verkopen, dat is niet niets. Baan opzeggen, huur opzeggen en vergeet niet je beste vrienden en familie vertellen wat je plan is. 

Maar al met al waren de reacties positief en verbaasde het niemand. Al koste het papa en mama wat tijd om eraan te wennen ik weet dat ze achter me staan.

Het idee was geboren en nu was het tijd om te starten met plannen. 

Inmiddels een jaar later en 30 jaartjes  jong heb ik nog steeds geen idee waar ik heen wil met mijn toekomst. 1 ding weet ik wel! Ik bewandeld een prachtig pad naar mijn bestemming. 

En me begrijp me niet verkeerd in ben een gezegend en gelukkig mens, ik heb fantastische mensen "naast" me en ik weet heel goed wie ik ben en wil zijn. Ik weet alleen nooit zo goed "waar" ik wil zijn. En ik raak wellicht ook wel een tikkeltje snel verveeld. 

En om dit even heel cliché af te sluiten; Het gaat niet om de bestemming maar om de reis er naar toe .